 Agteren een zee over, soodanig dat de maets die deselve bij maecte  bij nae vande rhee spoelde, en t' schip boven vol water stont, waerop  den schipper riep mannen hebt godt voor oogen, treft ons de zee nog eens  of tweemaal soodanich, soo moeten wij altesamen eenen doot sterven,  wij kennent niet langer wederstaen, omtrent twee glasen inde tweede  wacht, riep den man die uijt kijck hadde, lant lant, warender maer  omtrent een musquet schoot af, die 'tselve door de donckerheijt ende  grooten regen niet eer hadden kennen sien, ofte gewaer geworden was, hackten  terstont de anckers los, door dien 't roer hadden overgedreijt, dog conden  door de diepte, aandringen der zee, als harden wint, geen stant grijpen,  stieten terstont, soo dat in een ogenblick met drie stooten 't schip geheel  in spaenderen van malcanderen lagh, de gene die omlaegh in haer  koyen lagen, verscheijde geen tijt hadden om boven te comen, ende haer  leven te salveeren, 't uijterste daer beraelen mosten, de boven sijnde  sommige sprongen overboort ende d'andere wierden vande zee hier ende  daer gesmeten, aan lant comende, waeren 15 sterck, meest naeckt ende  zeer gequetst, dochten datter niet meer haer leven gesalvaart hadden,  dus opde klippen sittende, hoorden nog eenig gekerm van menschen  int wracq, maer costen door de donkerheijt niemand bekennen ofte  helpen.
|
